آیا تکنولوژی OLED می‌تواند تکنولوژی LCD را ضربه فنی کند؟

مجموعه مقالات رایانه MOGHALAT COMPUTER

نیکوترین خوى زنان زشت‏ترین خوى مردان است : به خود نازیدن و ترس ، و بخل ورزیدن . پس چون زن به خویش نازد ، رخصت ندهد که کسى بدو دست یازد ، و چون بخل آرد ، مال خود و مال شویش را نگاه دارد ، و چون ترسان بود ، از هر چه بدو روى آرد هراسان بود . [نهج البلاغه]

RSS |خانه |ارتباط با من| درباره من|پارسی بلاگ

»» آیا تکنولوژی OLED می‌تواند تکنولوژی LCD را ضربه فنی کند؟

? یادآوری مختصر
تکنولوژی LCD مورد استفاده در نمایشگرها را که به خاطر دارید. نوری
سفیدرنگ تولید می‌شود و از پشت سر با سلول‌های حاوی کریستال مایع
(Liquid Crystal) برخورد و اگر اجازه پیدا
کند، از سوی دیگر سلول خارج می‌شود و با چشمان کاربران برخورد می‌کند. نور سفیدرنگ
یا توسط لامپ‌های مهتابی‌مانند CCFL تولید یا در مدل‌های جدیدتر توسط دیودهای نوری
(LED) تابیده می‌شود. در هر حال در
تکنولوژی LCD سلول‌ها از خود
نوری تولید نمی‌کنند و تنها بر کیفیت پرتو عبور تاثیر خواهند گذاشت.

در نمایشگرهایی که از تکنولوژی Plasma استفاده می‌کنند پانل جلویی نمایشگر مانند پانل نمایشگرهای
LCD متشکل از سلول‌های بسیاری است که به‌
صورت منظم چیده شده‌اند. در پس این سلول‌ها منبع تولید نور وجود ندارد، زیرا نور
موردنیاز توسط سلول تولید می‌شود. به این ‌صورت که جریان الکتریکی گاز درون سلول
را به فاز پلاسما (حالت چهارم ماده) ‌منتقل می‌کند و هنگامی که جریان الکتریکی قطع
شود، ماده بینوا خواهان بازگشت به حالت گازی است. از این‌رو انرژی دریافت شده را
به‌ شکل نور ساطع می‌کند و به حالت اولیه بازمی‌گردد. همین موضوع از تفاوت‌های
اصلی نمایشگرهای LCD و
Plasma است.

? تکنولوژی OLED
اگر ماده درونی دیودهای نوری (LED) از مواد آلی (Organic) تشکیل شوند، خاصیت فوق‌العاده‌ای پیدا خواهند کرد و
OLED خطاب خواهند شد که تخفیفی برای Organic LED محسوب
می‌شوند و برای کاربردهای گوناگون ایده‌ال خواهند بود. درباره نمایشگرهای LCD جدید گفته شد که نیاز به نوری سفیدرنگ دارند که توسط
دیودهای نوری (LED) تامین می‌شوند. شدت
و کیفیت نوری که دیودهای نوری تولید می‌کنند فراتر از توان لامپ‌های مرسوم
CCFL است و به ‌همین دلیل نمایشگرهای
LCD که از تکنولوژی LED بهره می‌گیرند روشن‌تر هستند و رنگ‌های تولید شده طبیعی‌تر
جلوه می‌کنند. دلیل این امر این است که دیودهای نوری دامنه نور مرئی، از ناحیه
قرمز تا ناحیه بنفش را کامل‌تر پوشش می‌دهند، اما پوشش لامپ‌های
CCFL چنانچه باید، مطلوب نیست.
از سوی دیگر، سلول‌های حاوی کریستال مایع در نمایشگرهای
LCD تنها کاری که می‌کنند، کنترل پرتو
نوری عبوری است. ماده درونی سلول‌ها می‌تواند در وضعیت‌های مختلفی قرار گیرد و شدت
نور عبوری را کم و زیاد کند. این فکر در ذهن برخی محققان جوانه زد که آیا می‌توان
سلول‌های کریستال مایع را به‌ گونه‌ای حذف کرد و فرایندی را در پیش گرفت که دیود
نوری موردنظر به اندازه لازم نور تولید کند؟
این رویداد از دو منظر مورد توجه قرار گرفت. اول اینکه،
دیودهای نوری که به‌ عنوان منبع تولید نور در نمایشگرهای LCD مورد استفاده قرار می‌گیرند، نور را با شدتی برابر تولید می‌کنند.
هنگامی که میزان روشنایی (Brightness) نمایشگر را کم و زیاد می‌کنیم در واقع میزان نوری که تولید
می‌شود را تنظیم کرده‌ایم. مشکل این است که شدت تابش نور از دیودهای نوری یکنواخت
است، به این معنی که یا روشن است یا خاموش و حد میانه‌ای ندارد. از سوی دیگر، هر
پیکسل کامل مجموعه‌ای است از سه پیکسل رنگی (آبی،‌ قرمز و سبز) و برای تولید رنگ
دلخواه لازم است که هر یک از پیکسل‌ها نوری با شدت مختلف از خود عبور دهند. از این‌رو
قدری از نور تولید شده گرفتار پیکسل رنگی می‌شود و اجازه عبور پیدا نخواهد کرد. به‌
بیان دیگر مقداری از نوری که انرژی صرف تولید خود کرده بدون استفاده می‌ماند و به ‌بیان
محلی، انرژی تلف می‌شود.
تکنولوژی OLED می‌خواهد که سلول‌های کریستالی (پیکسل‌های رنگی) از نمایشگرها حذف شوند، ‌در عوض قول می‌دهد
تا نور موردنظر را با همان شدتی که مورد نیاز است تولید کند. برای پیاده‌سازی این
امر لازم است که دیودهای نوری در سه رنگ آبی، قرمز و سبز تولید و در محل پیکسل‌های
رنگی سابق نصب شوند. در این سیستم نیازی به منبع تولید نور وجود ندارد، زیرا خود
سلول‌ها (دیودها) به اندازه‌ای که لازم است نور تولید می‌کنند.
نکته دیگری که تکنولوژی OLED تضمین می‌کند، کاهش قیمت پانل نمایشگرها در صورت تولید
انبوه است، زیرا سلول‌های کریستال مایع حذف می‌شوند و مقادیر قابل توجهی از هزینه‌ها
کاسته می‌شود.
البته از خاطر بردم بگویم که دیودهای OLED را می‌توان جایگزین دیودهای LED کنونی کرد، زیرا نوری بهتر با انرژی کمتر تولید می‌کنند.

? مزایا و معایب
اجازه بدهید اول عیب دیودهای OLED را بیان کنم. عمر کوتاه دیودهای OLED در قیاس با پانل‌های LCD و Plasma غیرقابل اغماض است. دیودهای OLEDبه طور متوسط 16 هزار ساعت عمر می‌کنند، در حالی که عمر
سلول‌های LCD و
Plasma بیش از 60 هزار ساعت
است. همچنین دیودهای OLED حساسیت
بسیاری به رطوبت دارند.
مزایای این تکنولوژی بیش از معایب آن است، به این شکل که پانل‌هایی
که از OLED بهره می‌برند بسیار
نازک‌تر از پانل‌های LCD هستند.
دیگر اینکه، دیودهای OLED را روی هر سطحی می‌توان نصب و تولید کرد. هم‌اکنون طرح‌هایی
در دست است که پانل‌هایی شیشه‌ای (شفاف) با استفاده از دیودهای
OLED تولید کنند. همچنین پانل‌های OLED قابل انعطاف و در مصرف انرژی بی‌نهایت صرفه‌جو هستند و به‌
سهولت خم می‌شوند و نوری که با جریانی ضعیف منتشر می‌کنند حیرت‌آور است. از همه
مهم‌تر اینکه، هزینه و زمان تولید دیودها و پانل‌های OLED ارزان‌تر از پانل‌های LCD است.
نکته بسیار مهم در پانل‌های OLD زمان پاسخگویی بی‌نظیر آن است. زمان پاسخگویی بهترین پانل‌های
LCD حداقل 2 ثانیه است. در حالی‌که زمان
پاسخگویی پانل‌های معمولی OLED حداکثر یک‌دهم ثانیه است. آخر اینکه، جابجایی مرسوم رنگ‌ها
در نمایشگرهای LCD در پانل‌های
OLED مشاهده نمی‌شوند، زیرا نور از هیچ
فیلتری عبور نمی‌کند و از تولید به مصرف است.

? نکته پایانی
استفاده از نمایشگرهای OLED در صنعت تولید گوشی‌های هوشمند، دستگاه‌های
PDA و GPS مدتی است که آغاز شده و در حال توسعه است. تلاش‌هایی در دست
انجام است که عمر مفید دیودهای OLED را افزایش دهند. شنیده شده که عمر برخی از این دیودها تا
190 هزار ساعت افزایش پیدا کرده، اما هزینه آن بسیار گزاف است. چنانچه مشکلات
مربوط به تکنولوژی و هزینه رفع شود، سازندگان لپ‌تاپ به سرعت از نمایشگرهای
OLED سود خواهند برد. پیش‌بینی می‌شود که
بین 200 تا 600 گرم از وزن لپ‌تاپ‌ها کاسته شود. آخر اینکه شرکت‌های
Samsung، Sony، LG و
Philips و غیره نمونه‌های اولیه
نمایشگرهای OLED را تولید کرده‌اند.
پیش‌بینی شده است که تکنولوژی OLED از اواسط سال 2010 میلادی به صورت رسمی عرضه خواهد شد و تا
سال 2014 میلادی بیش از 40 درصد بازار نمایشگرها را تسخیر خواهد کرد.

هفته‌نامه بزرگراه فناوری