پروتکل جدید برای انتقال داده ها: برنامه نویسان آزمایشگاه JPL ناسا، بر روی طراحی پروتکل جدیدی برای ارسال فایل ها در فواصل طولانی بین سیاره ها و سفینه های فضایی کار می کنند. این پروتکل مانند پروتکل اینترنت (IP) و پروتکل کنترل انتقالات (TCP) به عنوان زیربنای کلی سیستم عمل خواهد کرد. همان طور که می دانید IP و TCP در دهه هفتاد توسط دکتر CERF و همکارانش ایجاد شدند و امروزه به عنوان سیستم پیغام رسانی اینترنت زمینی عمل می کنند. این پروتکل ها، پیغام های ارسالی را به بسته های متشکل از واحد های کوچک داده می شکنند و سپس آنها را به مقصد مورد نظر ارسال می کنند. مهم ترین عامل در طراحی یک پروتکل فضایی سازگاری آن با تأخیرهای ناشی از انتقال داده در فضا می باشد. هدف گروه این است که با راه اندازی پروتکل جدید، حتی در صورت گم شدن تعدادی از بسته‌های داده در حین انتقال، خللی به کارایی کلی اینترنت وارد نشود. این پروتکل همچنین باید بتواند پارازیت های دریافتی به هنگام عبور از میلیون ها کیلومتر فضا را فیلتر کند. یکی از پروتکل های پیشنهادی PARCEL TRANSFER PROTOCOL نام دارد که داده ها را در پایگاه ورودی هر سیاره ذخیره و سپس ارسال می کند. این پروتکل باید درخواست اطلاعاتی که برای پایگاه ارسال شده را پردازش کرده و آن را به مقصد مورد نظرش ارسال کند. پس از آن اطلاعات را به همان مسیری که تقاضا از آن ارسال شده می فرستد. مشکلات نجومی! راه‌اندازی اینترنت میان سیاره‌ای، سرعت انتقال داده بین زمین و کاوشگرهایی که میلیون ها کیلومتر از زمین فاصله دارند را به میزان قابل توجهی افزایش خواهد داد. اما قبل از اینکه بتوانیم برای سفرهای مجازی مان به مریخ برنامه ریزی کنیم، تیم محققان پروژه باید بر مشکلات و محدودیت های فراوانی غلبه کنند. بزرگ ترین این محدودیت ها عبارتند از: ?تأخیر در سرعت حرکت نور ?نگهداری از ماهواره ها ?امکان حملات هکرها تأخیر در سرعت حرکت نور برخلاف فواصل نزدیک زمینی فاصله بین یک ایستگاه فضایی بر روی زمین و مریخ می تواند بین 56 میلیون کیلومتر (38 میلیون مایل) باشد. با چنین فواصلی یک سیگنال رادیویی ممکن است ساعت ها برای رسیدن به مقصد ش در راه باشد! گرچه اینترنت بین سیاره‌ای نمی تواند برای کاهش فاصله ها معجزه کند ولی روش ذخیره و ارسال داده ها به صورت بسته، خطر از دست دادن آنها به خاطر تأخیرهای ناشی از مسافت را به میزان چشم گیری کاهش می دهد. نگهداری از ماهواره ها تعمیر و عیب یابی ماهواره هایی که باید در مدار مریخ نصب شوند، خیلی مشکل خواهد بود. به همین جهت اجزاء و قطعات این ماهواره ها باید در مقایسه با ماهواره هایی که در مدار زمین می چرخند از کیفیت بسیار بالاتری برخوردار باشند. حملات هکری شاید خطرهک شدن شبکه ارتباطی میان دو سیاره(!) برای خیلی ها دور از نظر و عجیب باشد! اما متأسفانه هکرها با افتخار در تمامی عرصه ها حضور دارند و حتی قبل از راه اندازی این اینترنت پیشاپیش بزرگ ترین خطر برای آن محسوب می شوند. پروتکل فضایی باید برخلاف پروتکل هایی که برای اینترنت ابداع شده در مقابل هکرها نفوذناپذیر باشد. تیم برنامه نویسان با نیم نگاهی به پروتکل لایه SSL (SECURE SOCKETS LAYER) که برای نقل و انتقالات مالی در اینترنت استفاده می شود قصد دارند از آن به عنوان مدلی برای حفظ امنیت در اینترنت میان سیاره ای استفاده کنند، اما تحقیقاتشان در این زمینه همچنان ادامه دارد. علیرغم تمامی مشکلات، احتمال اینکه تا ده سال آینده با اینترنت میان سیاره ای به مریخ متصل شویم خیلی زیاد است. دانشمندان قصد دارند پس از راه اندازی شبکه مریخ، رفته رفته تمام منظومه شمسی را به هم وصل کنند. به این ترتیب در سال های آتی دیگر برای کاوش در فضا نیازی به سفرهای خطرناک فضانوردان در اعماق فضا نخواهد بود، فضا از صفحه مانیتورمان برای همگان در دسترس خواهد بود! احتمال اینکه در آینده از سفر مجازی به جزایر قناری خسته شویم و در عوض از کوه های مریخ، حلقه های زحل و خال عظیم بر روی سیاره مشتری (ژوپیتر) دیدن کنیم آنقدرها هم بعید نیست!
نوشته های دیگران () نویسنده متن فوق: » کهکشان ( پنج شنبه 86/9/15 :: ساعت 12:0 صبح )
