از جنّت خدای چه می پرسی ای پسر *** جنّت بدان که خاک کف پای مادر است
فرمان ببر زمادر ضعیق از آنک *** فرمان مادر تو چو فرمان داور است
در پروردنت قد سروش شده کمان *** اکنون مبین که قدّ تو نخلی تناور است
شبها به پاس خواب تو چشمش نشد بخواب *** همچون منجمی که دو چشمش بر اختر است
در پای گاهواره بسی خواند لای لای *** از لای لای اوست که گوش فلک کر است
در جثّه ضعیف و تن لاغرش مبین *** بحری است کش چنان تو گرانمایه گوهر است
مویش که همچو نافه چین بود پر ز چین *** آن چین ز راه رنج تو بر چهرش اندر است
رویش که بد بخوبی چون لاله فرنگ *** از زحمت شبان تو زرد و مصفّر است
ناگاه گر بپای تو خاری خلد به راه *** در دیدگان مادرت آن خار نشتر است
فرض است ای پسر به تو احسان مادرت *** اندر نُبی است این سخن و از پیمبر است
جز مهربان خدای رحیمت به هر دو کون *** مادر زهرکه می نگری مهربان تر است