اینترنت میان سیاره ای با پیشرفت صنعت هوافضا، سفر انسان به کره مریخ در قرن بیست و یکم دور از انتظار نیست. اما چگونگی برقراری ارتباط با فضانوردان برفراز مریخ سؤالی است که ذهن متخصصان ارتباطات فضایی را به خود مشغول کرده است. دانشمندان، مهندسین و برنامه نویسان مدتی است که بر روی اینترنت میان سیاره ای کار می کنند تا امکان ارتباط آسان با فضانوردان وجود داشته باشد و ارسال اطلاعات بیشتری به زمین ممکن شود. اینترنت میان سیاره ای امروزه به لطف اینترنت و پیشرفت‌های صورت گرفته در ارتباطات الکترونیک می توانیم در یک چشم بر هم زدن با دور افتاده ترین نقاط کره زمین هم به راحتی ارتباط برقرار کنیم. در دهکده جهانی، همه نقاط دنیا به اندازه یک کلیک از هم فاصله دارند و دیگر مثل سابق، فاصله، یک محدودیت محسوب نمی شود. اکنون با حل مشکل فاصله‌های زمینی، دانشمندان و فضانوردان به دنبال راهی برای برقراری همین ارتباط پرسرعت با کرات و دیگر سیاره‌های منظومه شمسی هستند. فاصله بعدی اینترنت در سال های آتی احتمالاً ما را به اعماق دور دست منظومه شمسی خواهد برد تا سیستمی ارتباطی برای سفر انسان به مریخ و دیگر سیاره‌ها پایه گذاری کنیم. علیرغم سرعت روزافزون ارتباطات الکترونیک در زمین، امروزه ارتباطات در فضا با سرعت حلزون پیش می رود! و دلایل متعددی برای این امر وجود دارند: فاصله نور باید میلیون ها کیلومتر در فضا سفر کند، در صورتی که فاصله بین گیرنده و فرستنده در زمین تنها چند هزار کیلومتر است. موانع فضایی میلیون‌ها مانع ناشناخته در فضا وجود دارد و هر چیزی که میان فرستنده و گیرنده سیگنال ها قرار بگیرد یا مسیر را مسدود کند، می تواند باعث اختلال در ارتباط شود. وزن: آنتن های قدرتمندی که می توانند ارتباط با اعماق فضا را تقویت کنند، معمولاً سنگین هستند و امکان ارسال آنها به فضا وجود ندارد. به هم متصل کردن منظومه شمسی! با نگاهی دقیق تر به مأموریت فضاپیمای راهیاب مریخ در سال 1997 در می یابیم که فضا پیماها برای ارتباط با زمین از اعماق فضا به ارتباط ویژه ای نیاز دارند. در مأموریت راهیاب، داده ها با سرعت 300 بیت در ثانیه به زمین ارسال می شد. این در صورتی است که کامپیوترهایمان می توانند حداقل 200 برابر این میزان داده را در ثانیه منتقل کنند. در صورت راه اندازی اینترنت بین مریخ و زمین، داده ها احتمالاً با سرعت 11000 بیت در ثانیه منتقل خواهند شد. این سرعت همچنان از سرعت در روی زمین پایین تر است ولی برای ارسال تصاویری با جزئیات بیشتر از سطح کره مریخ تخمین می زنند که با آغاز فعالیت این شبکه، سرعت انتقال به تدریج تا یک مگابایت (608, 288,8 بیت) در ثانیه افزایش می یابد و همگان می توانند هر وقت که بخواهند به مریخ سفر مجازی داشته باشند. اینترنت میان سیاره ای در حقیقت نسخه ای از اینترنت زمینی در مقیاسی عظیم تر و با زیرساختی تکامل یافته تر می باشد. سه جزء اولیه این اینترنت به ترتیب زیر می باشند: 1- ناسا 2- شش ماهواره کوچک که دور کره مریخ قرار می گیرند 3- یک پروتکل جدید برای انتقال داده ها DSN : شبکه بین المللی DSN متعلق به ناسا و از چندین آنتن عظیم تشکیل شده است. از این آنتن ها برای کنترل حرکت فضاپیماهای ناسا استفاده می شود و به گونه ای طراحی شده اند که امکان ارتباط مداوم رادیویی با فضاپیماها را فراهم می کنند. ناسا تجهیزات این شبکه عظیم را در سه سایت مختلف در کالیفرنیا، استرالیا و اسپانیا مستقر کرده است. در هر یک از سایت ها یک آنتن 34 متری با دقت بالا، یک آنتن 34 متری برای هدایت پهنای امواج (در کالیفرنیا سه عدد از این نوع آنتن مستقر است)، یک آنتن 26 متری، یک آنتن 70 متری و یک آنتن 11 متری وجود دارد. طبق برنامه ریزی های صورت گرفته، قرار است DSN به عنوان پل ارتباطی زمین به شبکه اینترنت میان سیاره ای عمل کند.
نوشته های دیگران () نویسنده متن فوق: » کهکشان ( چهارشنبه 86/9/7 :: ساعت 7:40 عصر )
